Autorstwo Hymnu o miłości przypisuje się apostołowi Pawłowi z Trasu. Został on napisany podczas jego pobytu w Efezie. Powodem napisania listu do Koryntian miała być konieczność odpowiedzi na pytania i wątpliwości chrześcijan z Koryntu. Apostoł Paweł wcześnie przebywał przez ponad rok w Koryncie z misją głoszenia Ewangelii. Według badaczy list został napisany w połowie I wieku, najprawdopodobniej pomiędzy 54 i 58 rokiem, ale konkretna data nie jest pewna. Z powstaniem Hymnu o miłości św. Pawła wiąże się kilka wątpliwości. Pierwszą z nich jest umiejscowienie utworu. Część badaczy uważa, że prawdopodobnie błędnie umiejscowiono Hymn o miłości św. Pawła pomiędzy 12 i 14 rozdziałem Listu do Koryntian. Wskazywać ma na to struktura samego utworu. Inna teoria zakłada, że Hymn o miłości został dopiero później dopisany do Pierwszego Listu do Koryntian. Według jeszcze innej teorii autorem Hymnu o miłości wcale nie jest św. Paweł. Najpoważniej jednak wątpliwości nie dotyczą autorstwa czy jego umiejscowienia, ale właśnie czasu powstania. Jedna z teorii zakłada, że Hymn o miłości św. Paweł napisał go później, niż cały list do Koryntian. Potwierdzać mają to również rękopisy z II wieku. Hymn o miłości św. Pawła Hymn o miłości św. Pawła to pieśń pochwalna na cześć najwyższych cnót. W tym przypadku jest to miłość. Hymn o miłości św. Pawła należy do gatunku hymnów, który wywodzi się ze starożytnej Grecji. Gatunek przeniknął później do tradycji żydowskiej. Hymn o miłości jest próbą wytłumaczenia, czym jest miłość. Dlatego autor wymienia jej cechy, jak cierpliwość, łaskawość, przezwyciężanie zazdrości i pychy, pragnienie dobra oraz szczęścia i bezkrytycznego zaufania, co jest podkreśleniem znaczenia wiary. Hymn o miłości św. Pawła często czytany jest jako czytanie biblijne podczas ślubów we wszystkich kościołach chrześcijańskich. Co ciekawe, w grece występuje kilka terminów określających miłość. W kontekście Hymnu o miłości św. Pawła słowo miłość odnosi się do Bożej miłości. Hymn o Miłości św. Pawła znajduje się w 13 rozdziale Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian. 1 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 2 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. 4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; 5 nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 6 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. 7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. 8 Miłość nigdy nie ustaje (…) [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. 9 Po części bowiem tylko poznajemy, i po części prorokujemy. 10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. 11 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. 12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. 13 Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: z nich zaś największa jest miłość.